Teatr Korez

KASA BILETOWA
☎️ 32 785 70 15

CZYNNA OD PONIEDZIAŁKU DO PIĄTKU (OPRÓCZ ŚWIĄT) W GODZ. 14:00–18:00 ORAZ GODZINĘ PRZED KAŻDYM SPEKTAKLEM

SPEKTAKLE KOREZU - archiwalne

Homlet

Na scenie: Elżbieta Okupska, Bogdan Kalus/Ireneusz Załóg, Cezary Kruszyna/Krzysztof Włosiński, Mirosław Neinert, Dariusz Stach

Tekst i reżyseria: Andrzej Celiński
Muzyka: Jerzy Milian
Realizacja światła i dźwięku: Sergiusz Brożek
Premiera: 16 października 1999 r.

Czas trwania: 90 minut (bez przerwy)

FOTO

RECENZJE

Najnowszy spektakl ściągnął tłumy. Nic dziwnego, to nie tylko doskonała zabawa ale także teatralna łamigłówka. Aktorzy i tym razem z typową dla siebie swobodą i werwą wprowadzają nas w tajniki duszy swoich bohaterów, bawią i śmieszą. (...) Spektakl ogląda się znakomicie.

Dorota Mrówka

Gazeta Wyborcza

Bo to rzecz o teatrze, o robieniu teatru i wszelkich z tym związanych kłopotach. Finansowych, organizacyjnych, a także - i ta autoironia mi się w tej sztuce najbardziej podobała - mentalnych i intelektualnych. Konwencja teatru w teatrze tutaj nabrała nieznanych barw i uroków. Posłużyła kpinie, a nawet szyderstwu, lecz co najważniejsze - stanowiła dramatyczny budulec spektaklu, budulec wdzięcznie poddający się woli wszystkich realizatorów tego przedsięwzięcia. Szczęśliwie się złożyło, że autor „Homleta” sam wyreżyserował tę sztukę. Tam, gdzie natrafił na dłużyzny tekstu, tam podkręcił tempo i zawierzył żywiołowości aktorów Koreza. Tam, gdzie im pofolgował i pozwolił zanadto kabaretowo sobie pogrywać, tam ratował sytuację zręczny dowcip, niespodziewana żartobliwa pointa czy literacko-teatralna aluzja. Słowem ten spektakl swoje powodzenie będzie zawdzięczał przede wszystkim Celińskiemu, który wiedział, po co go robi i - a to kolejny atut - nie przydał swej grotesce scenicznej, nie wolnej od estradowej błazenady, charakteru napuszonej i obrazoburczej satyry, która miałaby nam „otworzyć oczy” i porazić „głębią”. „Homlet” celnie trafia zatem w czułe punkty teatralnego i aktorskiego żywota śmiejąc się z ludzi teatru, śmiejemy się także z siebie. Dostało się wszystkim. Nam, recenzentom, również.

Krzysztof Karwat

Śląsk

Całe szczęście, że Korez potrafi moralizować w sposób wyjątkowo inteligentny. W serii skojarzeń znakomicie bawi, odbijając własną rzeczywistość w najkrzywszym z luster. Wciąga widzów w sam środek walki o jakość teatru. Korez nie rozpieszcza swojej widowni ilością premier, za to kochamy ich za jakość, pomysły, wizje, wykonanie i za to, że potrafią nas mądrze zabawić. „Homleta” trzeba więc zobaczyć, bo tak naprawdę tego, co tam się dzieje, nie da się opisać.

Regina Gowarzewska-Griessgraber

Katowicki Informator Kulturalny

Cóż bowiem uczynił Korez oprócz tego, że pokazał bardzo przyzwoitą teatralną rzecz, na bardzo przyzwoitym poziomie i bardzo nieprzyzwoity temat? Otóż w swoim nowym przedstawieniu wykorzystał coś, co do tej pory przez teatry repertuarowe, instytucjonalne, jak również komercyjne, traktowane było jako niepotrzebne wybryki rozkrzyczanej awangardy. Wziął i wykorzystał, bezczelnie, na pohybel, obalając kanony, czyniąc tak na przekór temu, co zasiedziałe i zrzędliwe wygrzewa kości dumnie rozparte w fotelu polskiej rzeczywistości teatralnej. Wykorzystał techniki wypracowane przez alternatywę celowo i... wyszło mu to na dobre. Ten teatr po raz kolejny okazał się teatrem „myślącym”; teatrem, który poświęcił kanon na rzecz swobodnej żeglugi po oceanie sposobów kompozycji przedstawienia, w którego wodach do tej pory pozostali „nieoffowi” twórcy zaledwie moczyli nogi.

Jarosław Gibas

Kwartalnik Kulturalny Opcje

Sztuka Andrzeja Celińskiego (...) okazała się swoistym fenomenem. Kpi ze wszystkich, a nikt się nie obraża. (...) Zamiast kryształowego zwierciadła autor podstawił krzywe lusterko. Zamiast całego świata, odbija w nim wąziutki skrawek życia - teatralne kulisy. Stoimy, artyści i widzowie przed własnym karykaturalnym odbiciem, śmieszni jesteśmy i niewydarzeni, a nakrzyczeć na autora nie da rady. Bo chcemy czy nie, ma sporo racji. (...) Wyszła ze spektaklu szczerze rozbawiona (...) brakowało nam takiej „produkcji” na scenach regionu. Trochę farsy (wybaczam grubsze żarty), trochę kabaretu, sporo intelektualnej zabawy, dużo złośliwości, a najwięcej prawdy o kondycji polskiego teatru u schyłku wieku.

Henryka Wach-Malicka

Dziennik Zachodni